Artık David Lynch gibi yapmıyorlar

İkiz Tepeler Pilotu sıradan: lise hayatı, sigarayı gizlice gizleyen bir kız, müdürün ofisine çağrılan bir çocuk, katılım alındı. Daha sonra, bir polis memurunun öğretmene, bir çığlık, kaçan bir öğrenci, bir öğretmenin gözyaşları ve yaklaşan duyuru sözleri. David Lynch'in kamerası boş bir masaya odaklanıyor; İki öğrenci bir bakış, Laura Palmer'ın ölümünü paylaşıyor.

Lynch, hayatın yüzey detaylarını ustaca ele geçirdi, ancak dahisi onları parçalamak için yatıyordu ve altındaki rahatsız edici "haksızlık" ı ortaya çıkardı. Bu ikiz zirve anı, tematik kariyer yayı kapsülliyor, ancak kırk yıl süren film yapımı ve sanatından sayısız unutulmaz sahne arasında sadece bir tane. Herhangi bir Lynch meraklısı sorun, farklı bir "kesin" sahne alacaksınız.

Çalışmasının rahatsız edici, rüya gibi kalitesi o kadar benzersizdir ki, "Lynchian" sıfatıyla eş anlamlı hale gelir - derin bir şekilde yanlış olan bir şeyin sinir bozucu hissi için bir tanımlayıcı. Bu, hayranları için geçişinin dokunaklı yönü; çekiciliği herkesle farklı yankılanan tekil bir sese sahip bir sanatçı.

Çok az sanatçı yeni bir sıfat kazanıyor. "Spielbergian" veya "Scorsese-ish" belirli stilistik öğeleri tanımlar. "Kafkaesque", ancak kaynak materyalini aşarak daha geniş bir hoş olmayan yönelim bozukluğu duygusunu kapsar. "Lynchian" bu özel kulübe ait.

Eraserhead'i izlemek, on yıllar sonra oğlunun kendi keşfini (babasının rehberliği ile) önceden haber vermeden, birimiz (Scott) için bir geçit töreni idi. Ama bu sadece Scott'ın etkisi değildi; Oğlu ve kız arkadaşı bağımsız olarak ikiz zirveler (Sezon 2'nin Windom Earle arkına ulaşıyor!).

Lynch'in çalışması zamansız bir tuhaflığa sahiptir. İkiz Tepeler: Dönüş (2017) 'de, bir çocuğun yatak odası 1956'yı çağrıştırıyor, ancak bu çocuk, başka bir boyuttan, kötü bir klondan ve acımasız şiddetten klonlanmış bir baba olan rahatsız edici, Lynchian bir dünyada yaşıyor.

Hollywood'un nostalji patlamasının ortasında Lynch beklentilere meydan okudu. Geri dönüş , önemli orijinal karakterleri atlayarak izleyiciyi kasıtlı olarak bıraktı. Bu alışılmadık yaklaşım özünde Lynchian'dı.

Lynch'in Dune , kötü şöhretli bir yanlışlık olsa da (Alan Smithee'ye bile yatırılmış), belirgin bir şekilde Lynchian kalır. Sorunlu deneyimi (Max Evry'nin Kargaşa'daki Bir Başyapıtıda detaylandırılmıştır) eşsiz vizyonunu silmedi. Tanıdık hikaye, Lynch'in tekil yaratıcılığının bir kanıtı olan tuhaf görüntüler - örneğin bir kedi/sıçan sağım makinesi - aşılar.

Yine de, Lynch'in görüntüleri garip bir güzelliğe sahiptir. Fil adamı , Oscar-Bait, rahatsız edici bir dönemde, yan gösterme düşkünlerinin kötü muamelesini ve nazik bir ruhun esnekliğini vurgulayan dokunaklı bir film.

Lynch'in çalışmalarını tanımlamak boşuna, ancak filmleri anında tanınabilir. Çalışmaları karanlık, komik, rüya gibi, gerçeküstü ve garip bir şekilde organik. Gizli gerçekleri ortaya çıkarmak için perdeyi geri çeken yüzeyin altındaki dünyaya olan takıntısı tanımlayıcı bir özelliktir.

Örneğin, mavi kadife standart bir noir olarak görünür, ancak Kyle Maclachlan'ın uyuşturucu satıcıları dünyasına inişi ve tuhaf karakterler pastoral yüzeyin altındaki rahatsız edici gerçeği ortaya çıkarır. Yüzyılın ortalarında Americana'da kök salmış olan Lynch'in çalışması gerçeküstücülükle aşılanır, gerçekte kendini topraklamakla ilgisizdir. Lynch'in Oz Sihirbazı ile bağlantısını keşfeden bir belgesel bu etkiyi daha da aydınlatıyor.

Şimdi önceki nesillerden etkilenen ikinci veya üçüncü nesil film yapımcılarımızdayız. Erken sinema, film benimseyen diğer disiplinlerden sanatçıları gördü. Daha sonra film yapımcıları çocukluk favorilerini taklit etti. Lynch aralarında.

Lynch, etkilerin bir ürünü oldu; Kendisi bir etki haline geldi. Bu, "Lynchian" a ve tekrar eşit görme olasılığına geri dönüyor.

2024'teki bir sahne, canlı müzik, yüzen kamera, teatral kostümler ve strobing ışıkları olan bir bar olan TV ışıltısını gördüm . Jane Schoenbrun'un Twin Peaks'tan esinlenerek olan filmi, Lynch hayranlarına aşina olan gerçeküstücüyü sergiliyor.

"Lynchian" ın genişliği çeşitli filmlerde belirgindir. Yorgos Lanthimos'un karanlık komedi filmleri ( ıstakoz gibi) kibar toplumun diseksiyonu. Robert Eggers'ın Deniz Feneri ve Ari Aster'ın Ortası Avant-Garde kabusları. David Robert Mitchell , Silver Lake , Emerald Fennell'in Saltburn , Richard Kelly'nin Donnie Darko'su ve Rose Glass ' Love'ın Lynchian izini taşıyor. Quentin Tarantino'nun saygı ve Denis Villeneuve'nin ilk eserleri ( düşman veya Maelstrom gibi) Lynch'in etkisini de yansıtıyor.

Lynch senin favoriniz olmasa bile, bir dönemin sonu olarak önemi yadsınamaz. Filmleri gizli gerçekleri keşfederken geçmiş dönemleri çağrıştırıyor. Gelecekteki film yapımcıları üzerindeki kalıcı etkisi onun mirasıdır. Yüzeyin altında gizlenen "Lynchian" unsurları aramaya devam edeceğiz.