Nie robią już ich jak David Lynch

Pilot Twin Peaks otwiera się wraz z Mundane: High School Life, dziewczyną skradającą papierosa, chłopiec wezwany do biura dyrektora, a także wzięła udział. Następnie uciszone słowa policjanta do nauczyciela, krzyk, uciekający uczeń, łzy nauczyciela i zbliżające się ogłoszenie. Kamera Davida Lyncha koncentruje się na pustym biurku; Dwóch uczniów wymienia spojrzenie, wspólne rozumienie śmierci Laury Palmer.

Lynch po mistrzowsku uchwycił szczegóły powierzchni życia, ale jego geniusz leżał w ich wyróżnianiu, ujawniając niepokojącą „nie słuszność” pod spodem. Ten moment Twin Peaks zawiera jego tematyczny łuk kariery, ale jest to tylko jedna z niezliczonych niezapomnianych scen z jego czterech dekad filmowania i sztuki. Zapytaj każdego miłośnika linczu, a otrzymasz inną „ostateczną” scenę.

Niepokojąca, podobna do marzeń jakość jego pracy jest tak wyjątkowa, że ​​stała się synonimem przymiotnika „Lynchian” - deskryptora tego niepokojącego poczucia czegoś, co jest głęboko nie tak. To jest przejmujący aspekt jego śmierci dla fanów; Artysta o pojedynczym głosie, którego apel rezonował inaczej ze wszystkimi.

Niewielu artystów zdobywa nowy przymiotnik. „Spielbergian” lub „Scorsese-ish” opisują określone elementy stylistyczne. „Kafkaesque” jednak wykracza poza materiał źródłowy, obejmując szersze poczucie nieprzyjemnej dezorientacji. „Lynchian” należy do tego ekskluzywnego klubu.

Oglądanie Eraserhead było rytuałem przejścia dla jednego z nas (Scott), nieświadomie zapowiedząc własne odkrycie syna dziesięciolecia później (z przewodnictwem ojca). Ale to nie był tylko wpływ Scotta; Jego syn i dziewczyna niezależnie zdobyli podwójne szczyty (docierając do Windom Earle Arc w sezonie 2!).

Praca Lyncha ma ponadczasową dziwność. W Twin Peaks: The Return (2017) sypialnia dziecka przywołuje 1956, ale to dziecko zamieszkuje niepokojący, linchijski świat - ojciec sklonowany z innego wymiaru, złego klonu i brutalnej przemocy.

Wśród hollywoodzkiego boomu nostalgii Lynch przeciwstawił się oczekiwaniom. Powrót celowo spowodował dryfowanie publiczności, pomijając kluczowe oryginalne postacie. To niekonwencjonalne podejście było kwintesencyjnie linchian.

Wydma Lyncha, choć notoryczne nieporozumienie (nawet przypisane Alanowi Smithee), pozostaje wyraźnie Lynchian. Jego niespokojne doświadczenie (szczegółowe w arcydziele Maxa Evry'ego w Disary ) nie wymazało jego unikalnej wizji. Znajoma historia jest nasycona dziwnymi obrazami - na przykład maszyną dojenia kota/szczura - świadectwem pojedynczej kreatywności Lyncha.

Jednak zdjęcia Lyncha mają dziwne piękno. Elephant Man , podczas gdy Oscar-Bait, jest wzruszającym filmem osadzonym w niepokojącej erze, podkreślającym złe traktowanie maniaków bocznych i odporność łagodnej duszy.

Definiowanie pracy Lyncha jest daremne, ale jego filmy są natychmiast rozpoznawalne. Jego praca jest mroczna, zabawna, snaczna, surrealistyczna i dziwnie organiczna. Jego obsesja na punkcie świata pod powierzchnią, odciągając zasłonę, aby odsłonić ukrytą rzeczywistość, jest cechą decydującą.

Na przykład Blue Velvet pojawia się jako standardowy noir, ale zejście Kyle'a MacLachlana w świat dealerów narkotyków i dziwnych postaci ujawnia niepokojącą prawdę pod idylliczną powierzchnią. Korzeni w połowy wieku Americana, praca Lyncha jest nasycona surrealizmem, nie przejmując się uziemieniem w rzeczywistości. Dokument badający połączenie Lyncha z czarodziejem Oz dodatkowo oświetla ten wpływ.

Jesteśmy teraz na naszej drugiej lub trzeciej generacji filmowców pod wpływem wcześniejszych pokoleń. Wczesne kino widziały artystów z innych dyscyplin przyjmujących film. Później filmowcy naśladowali swoje ulubione dzieciństwo. Lynch jest wśród nich.

Lynch przekroczył, że jest produktem wpływów; Stał się wpływem. To prowadzi do „Lynchian” i nieprawidłowości polegającego na ponownym zobaczeniu jego równości.

Scena w 2024 roku widziałem glow telewizyjnego - bar z muzyką na żywo, pływającą kamerę, kostiumy teatralne i światła strobingowe - wykonuje atmosferę lynchijską. Film Jane Schoenbrun, zainspirowany Twin Peaks , pokazuje surrealizm znany fanom Lyncha.

Szerokość „Lynchian” jest widoczna w różnych filmach. Darkly komediowe filmy Yorgos Lanthimos (takie jak homar ) rozdzielają uprzejme społeczeństwo. Latarnia morska Roberta Eggersa i środkowa część Ari Aster to awangardowe koszmary. It podąża za srebrnym jeziorem Davida Roberta Mitchella, Saltburn Emeralda Fennella, Donnie Darko Richarda Kelly'ego i Love Rose Glass, krwawiąc, wszystkie noszą lynchian. Hołd Quentina Tarantino i wczesne prace Denisa Villeneuve (takie jak wrog lub Maelstrom ) również odzwierciedlają wpływ Lyncha.

Nawet jeśli Lynch nie jest twoim ulubionym, jego znaczenie jako końca epoki jest niezaprzeczalne. Jego filmy wywołują minioną epoki podczas eksploracji ukrytych rzeczywistości. Jego trwały wpływ na przyszłych twórców filmowych to jego dziedzictwo. Będziemy nadal szukać tych „linchian”, które czają się pod powierzchnią.