Ze maken ze niet meer zoals David Lynch

De Twin Peaks -piloot opent met het Mundane: High School Life, een meisje dat een sigaret sluipt, een jongen die wordt opgeroepen naar het kantoor van de directeur, die aanwezig is. Vervolgens de gedempte woorden van een politieagent aan de leraar, een schreeuw, een vluchtende student, de tranen van een leraar en de dreigende aankondiging. De camera van David Lynch richt zich op een leeg bureau; Twee studenten ruilen een blik, een gedeeld begrip van de dood van Laura Palmer.

Lynch legde meesterlijk de oppervlaktedetails van het leven vast, maar zijn genie lag in het ontleden van ze en onthulde de verontrustende "geen rechtheid" eronder. Dit Twin Peaks -moment bevat zijn thematische carrièreboog, maar het is slechts een van de talloze onvergetelijke scènes uit zijn vier decennia van filmmaken en kunst. Vraag het aan elke Lynch -liefhebber en je ontvangt een andere "definitieve" scene.

De verontrustende, dromerige kwaliteit van zijn werk is zo uniek dat het synoniem is geworden met het bijvoeglijk naamwoord "Lynchian" - een descriptor voor dat zenuwslopende gevoel van iets dat diep mis is. Dit is het aangrijpende aspect van zijn overlijden voor fans; Een kunstenaar met een enkelvoudige stem wiens aantrekkingskracht anders resoneerde met iedereen.

Weinig artiesten verdienen een nieuw bijvoeglijk naamwoord. "Spielbergisch" of "Scorsese-achtig" beschrijven specifieke stilistische elementen. "Kafkaesque" overstijgt echter zijn bronmateriaal, dat een breder gevoel van onaangename desoriëntatie omvat. "Lynchian" is van deze exclusieve club.

Kijken naar ERASERHEAD was een overgangsritueel voor een van ons (Scott), waarbij hij de eigen ontdekking van zijn zoon tientallen jaren later onbewust voorafschaduwde (met de begeleiding van zijn vader). Maar het was niet alleen de invloed van Scott; Zijn zoon en vriendin bingte onafhankelijk Twin Peaks (bereikte de Windom Earle -boog van seizoen 2!).

Lynch's werk bezit een tijdloze eigenaardigheid. In Twin Peaks: The Return (2017) roept de slaapkamer van een kind 1956 op, maar dit kind bewoont een verontrustende, Lynchische wereld - een vader gekloond uit een andere dimensie, een kwaadaardige kloon en brutaal geweld.

Temidden van Hollywood's nostalgia -boom tartte Lynch de verwachtingen. De retour liet opzettelijk het publiek op drift en liet de originele tekens van de sleutel weg. Deze onconventionele benadering was typisch Lynchisch.

Lynch's duin , hoewel een beruchte misfire (zelfs gecrediteerd aan Alan Smithee), blijft duidelijk Lynchiaans. Zijn onrustige ervaring (gedetailleerd in Max Evry's A Masterpiece in Marray ) heeft zijn unieke visie niet gewist. Het bekende verhaal is doordrenkt met bizarre beelden - bijvoorbeeld een machine voor kat/ratten - een bewijs van de unieke creativiteit van Lynch.

Toch bezit Lynch's beelden een vreemde schoonheid. De olifantenman , hoewel Oscar-aas, is een ontroerende film die zich afspeelt in een verontrustend tijdperk, met de nadruk op de mishandeling van bijzaak van de bijzaak en de veerkracht van een zachte ziel.

Het werk van Lynch definiëren is zinloos, maar zijn films zijn onmiddellijk herkenbaar. Zijn werk is donker, grappig, droomachtig, surrealistisch en vreemd organisch. Zijn obsessie met de wereld onder het oppervlak, het gordijn terugtrekkend om verborgen realiteiten te onthullen, is een bepalend kenmerk.

Blue Velvet verschijnt bijvoorbeeld als een standaard noir, maar de afdaling van Kyle MacLachlan in een wereld van drugsdealers en bizarre karakters legt de verontrustende waarheid bloot onder het idyllische oppervlak. Worteld in Americana uit het midden van de eeuw, is het werk van Lynch doordrenkt met surrealisme, geen zorgen maken over het in werkelijkheid aarden van zichzelf. Een documentaire die Lynch's connectie met de Wizard of Oz onderzoekt, verlicht deze invloed verder.

We zijn nu op onze tweede of derde generatie filmmakers beïnvloed door eerdere generaties. Vroege cinema zag kunstenaars uit andere disciplines films aannemen. Latere filmmakers emuleerden hun kinderfavorieten. Lynch is een van hen.

Lynch overstijgde een product van invloeden; Hij werd zelf een invloed. Dit leidt terug naar "Lynchian" en het onwaarschijnlijkheid om zijn gelijke weer te zien.

Een scène in 2024's zag ik de tv -gloed - een bar met livemuziek, drijvende camera, theatrale kostuums en trobamenlichten - ontstaat een Lynchische sfeer. De film van Jane Schoenbrun, geïnspireerd door Twin Peaks , toont het surrealisme dat Lynch -fans kent.

De breedte van "Lynchian" is duidelijk in verschillende films. Yorgos Lanthimos 'duistere komische films (zoals de kreeft ) ontleden de beleefde samenleving. Robert Eggers ' The Lighthouse en Ari Aster's Midsommar zijn avant-garde nachtmerries. David Robert Mitchell's It Follows en Under the Silver Lake , Saltburn van Emerald Fennell, Richard Kelly's Donnie Darko en Rose Glass ' Love Lies Bleeding All Carry the Lynchian Imprint. Quentin Tarantino's hommages en de vroege werken van Denis Villeneuve (zoals vijand of maalstroom ) weerspiegelen ook de invloed van Lynch.

Zelfs als Lynch niet jouw favoriet is, valt zijn betekenis als ERA -einde niet te ontkennen. Zijn films roepen door een tijdperken op tijdens het verkennen van verborgen realiteiten. Zijn blijvende invloed op toekomstige filmmakers is zijn erfenis. We blijven zoeken naar die "Lynchiaanse" elementen die op de loer liggen onder het oppervlak.